Im dalej odchodzimy od natury, im ściślej otaczamy się betonem i technologią, tym większego doświadczamy dyskomfortu. Każdy z nas ma w sobie intuicję, która diagnozuje ten mechanizm dokładnie tak samo, jak wyniki naukowych analiz. Człowiek jako istota żywa potrzebuje natury i wynosi ogromną korzyść z jej doświadczania. Zjawisko to zwane jest biofilią, a jego oddziaływanie zaczyna być obecne w niemal każdym aspekcie naszej codzienności, poczynając od urbanistyki, a na aranżacji wnętrz kończąc.

Nazwa „biofilia” jest niezwykle łatwa do zinterpretowania. Oznacza dosłownie miłość do tego, co żywe, a samo słowo zostało po raz pierwszy ukute i wykorzystane przez Ericha Fromma w pracy pod tytułem „The Anatomy of Human Destructiveness”, wydanej w 1972 r. Rozwój koncepcji zawdzięczamy Edwardowi O. Wilsonowi, amerykańskiemu biologowi, który w książce „Biofilia” (1984 r.) opisał teorię powinowactwa wszystkich żywych istot. Pamiętajmy, że człowiek – homo sapiens – pojawił się na świecie około dwóch setek tysięcy lat temu, a w cywilizacji opartej na plastiku, technologii i separacji od siebie i innych organizmów żywych – żyje zaledwie od dwóch-trzech pokoleń. Ta wydawałoby się oczywista konstatacja prowadzi do prostego wniosku, w myśl którego jako gatunek genetycznie i instynktownie potrzebujemy kontaktu z naturą. Czerpiemy z niej motywację, energię i zwyczajną radość życia.